15/9 Droesem 7

Voor een voorlaatste Droesem zetten we de Turkse taal in de kijker! Maud Vanhauwaert gaat alweer in gesprek met een aantal al dan niet Turkse –maar vooral straffe- gasten, en samen met de Babelploeg belichten we de bouwer en de spraakverwarring van de week. Naast deze vertrouwde rubriekjes staat de toren open voor bezoek: geniet van het uitzicht en van de te beluisteren audio-installatie Wachtgeluiden!

TE GAST 

Nerkiz Sahin werkt als vertaler/tolk in de sociale sector. Naast het vertolken van andermans woorden tekent, schildert en schrijft ze om met haar eigen gevoelens overweg te kunnen. Af en toe waagt ze zich ook aan het beeldhouwen. Het zoeken van antwoorden op het leven en gevoelens nam voor Nerkiz dan ook telkens een andere vorm aan. Haar zoektocht is verre van voorbij. Haar manier om zichzelf te uiten, heeft ze alvast via kunst en woord gevonden. Er was mij niets gevraagd. Gedichten over verlies en overleven is haar Nederlandstalige debuut. Haar eerste gedichten schreef ze in haar moedertaal Turks. Dit boek brengt haar verhaal over hoe ze een nieuw leven moest starten na alles waar ze niet om had gevraagd (Nerkiz verloor haar man en twee kinderen in een aangestoken brand).

Mesut Arslan is theatermaker. Hoe bepalen de Turkse roots en taal het artistieke werk van een maker? Mesut Arslans’ roots liggen erg verspreid: Macedonië, Kosovo, Turkije, België, Vlaanderen, …  In Turkije acteerde Mesut in voorstellingen van het stadstheater van Izmir en de Yenis Asir theatergroep – waar hij ook regie-assistent was. Op zijn twintigste stapte hij alleen op het vliegtuig naar België waar hij zijn eigen gezelschap, het Anatolië Theater Groep (ATG), opricht waarmee hij vooral boekt succes bij de Turkse gemeenschap. Later richt hij Platform 0090 op: een kunstenwerkplaats met referenties naar het Midden-Westen. Arslan wordt als maker tussen oost en west gespot door Michaël De Cock die hem engageert bij het open ensemble van KVS. Op dit moment werkt hij aan twee nieuwe producties: Who’s afraid of Virginia Woolf en Hamlets Lunacy.  

“Als je langs de boekenwinkels wandelt, vind je vrijwel niets dat aansluit op de leefwereld van kinderen met een migratieachtergrond”, zegt schrijfster Dalila Hermans. Studio Sesam wil de witte markt van kinderboeken doorbreken. Kinderen met een migratieachtergrond herkennen zich nog té weinig in de hoofdpersonages en daar wil Studio Sesam verandering in brengen. We ontvangen twee auteurs met Turkse roots die elk een boek in de reeks van Studio Sesam maakten: Atilla Erdem en Humeyra Cetinel.

Atilla Erdem: “Ik ben Atilla, 39 jaar en van Turkse afkomst. Sinds 2009 ben ik getrouwd met Olivia. Samen hebben we een zoon van zes jaar, Ilias. een paar jaar geleden heb ik Maankinderen geschreven. Maankinderen is een driedelige verhalenbundel met negen verhalen over Eray en zijn zusje Aysel. Ik wil mijn Turkse roots gebruiken om over Turkse kinderen te schrijven.”

Humeyra Cetinel woont en werkt in Sint-Niklaas. Ze studeerde spijkerschrift. Op haar zesde werd ze grote zus van een broer met een zware vorm van autisme. Dit kleurde haar leven en engagement. “We hechten te veel belang aan afkomst. Onze omgeving heeft een grotere impact op ons denken en zijn. In Turkije merk ik dat ik anders ben dan leeftijdsgenoten, en ook hier ben ik anders dan de Vlamingen. Mensen moeten in vrijheid hun cultuur en godsdienst kunnen beleven en elkaar kunnen vinden in passies, over ideologische en culturele breuklijnen heen.”

Tarek Alsayed is muzikant.  Tarek werd geboren in Syrië in 1978, studeerde Oud en muziek in de stad Aleppo en gaf vervolgens les in muziekscholen van Aleppo tot 2013, recent doceert hij sinds 2016 in de muziekacademie in Sint-Niklaas. Hij speelt Oosterse en Sufimuziek en ook jazz. In België speelde hij o.a. met het Wajd-ensemble, Muziekpublique en La Barraca. Tarek nam deel aan workshops en concerten in Syrië, Libanon, Tunesië, Turkije en in verschillende landen in Europa. Tarek komt op deze Droesem vertellen over zijn instrument, de Oud.

Lies Van Biesebroeck heeft jarenlang meegewerkt aan taaltrajecten Nederlands in functie van inburgering. Ze organiseert taaloefenkansen in het kader van buurtsport. Ze heeft heel wat te vertellen over omgaan met etnische diversiteit en het Nederlands als verbindende taal. 

Judith Vindevogel is sopraanzangeres en oprichtster van muziektheater Walpurgis. Voor hun succesvolle productie Wij, de verdronkenen, werden samenleessessies gehouden waar het volledige boek werd voorgelezen. In het boek gebruikt auteur Carsten Jensen vaak de metafoor van de Toren van Babel. In de voorstelling Wij, de verdronkenen wordt behalve Nederlands (met een Vlaamse dan weer Hollandse tongval) ook Russisch gesproken, Albanees en Arabisch. 

Katrin Lohmann van Radio Begijnenstraat is te gast!
Radio Begijnenstraat Radio Begijnenstraat een knip- en plak montage van en met mensen op de psychiatrische vleugel F van de Antwerpse gevangenis- een assemblage van al wat ontstaat binnen een structureel creatief proces dat vzw Hell-er faciliteert i.s.m. het zorgteam. Een bonte mix van gedichten, levensverhalen muziek van en met daders.

Katrin Lohmann is actrice (o.a. NTG/ Luk Perceval, Troubleyn, Theater Zuidpool, Liesa Van der Aa), dramatherapeute en cliënt-gericht psychotherapeute (EFT) en werkt als actrice, muzikante, maakster, schrijfster en vertaalster van toneelteksten. In 2012 publiceerde ze As it is done, 57 contemplations. Ze werkt als drama- en psychotherapeute binnen het zorgteam op vleugel F in de gevangenis van Antwerpen en in de groepspraktijk Groenstraat. Als artistiek coördinator van Radio Begijnenstraat doet zij (eind) regie, interviews, (eind) montage, communicatie en redactie en zit in het dagelijks bestuur van hell-er vzw waar ze ook verantwoordelijk is voor de zakelijke leiding.

En… last but not least… onze oudste Babelbouwster, Gusta Maes!

Gusta telt intussen 91 jaar, waarvan ze er meer dan 70 doorbracht in de 2060-buurt. Antwerpenaren kennen haar misschien van den bollenwinkel: Confiserie LION was een familiezaak die ze samen me haar man verderzette. Gusta kreeg een groot gezin en kan het nu nog steeds niet laten om op familiegelegenheden haar kinderen te voorzien van live tekstjes en speeches, want Gusta koestert een passie voor poëzie. En als je haar zondag in de Toren van Babel niet zal kunnen bewonderen, dan allicht wel elders in Antwerpen: Gusta zingt in een zangkoor (o.a. met Hallelujah o.l.v. Hans Primusz), doet mee aan buurttoneelprojecten, speelt mee in kortfilms en campagnes, doet vrijwilligerswerk waar mogelijk, stikt vlaggetjes bij Babel, …